Çocukken saklambaç oynamayı severdim, sonra körebeyi... Bir çember yapardık,içinde biz , bir ebe olurdu gözleri bağlanırdı, yakalamaya çalışırdı birisi...
Biz çocukken eğlenirdik, gülerdik... Bilmezdik büyüyünce de oyunun devam edeceğini farklı kurallar geleceğini.
Şimdi dünya dedikleri şey bir çember , sadece sandığımız kadar da büyük değil. Debelenip duruyoruz haybeye gözlerimizi kapatmaya çalışıyor birileri kör gibiyiz düşleriyle yaşayan körler. El yordamıyla birşeyleri arıyoruz. Tek fark var belki. O zamanki kadar eğlenmiyoruz hiç...
2 yorum:
eğlenmediğimiz kesin.bunca derdin arasında,sürekli sıkışmış kalmış bireyler olarak,bu kadar acı çekip bu kadar kanarken,bir gülümsememiz birilerine batarken nasıl eğlenilir ki?
Ammada dolmuşum birden dökülüverdiler böyle :))
dimi... dolunca ölyle oluyor insan... olsun biz gülümsemeye devam edelim, hem de batan insanlara inat..!!
Yorum Gönder