20 Mayıs 2014 Salı

Adamlar, kadınlar, şehirler.

                                                                                                         "Gömdüm hepsini, geliyorum
                                                                                   Bütün ölülerimi gömdüm,geliyorum."                                                                                                                                 Edip Cansever



Ne zaman hazırdır bir şehir gitmek için bilmiyorum.

Şehir seni gerçekten bıraktığı zaman mı, içindeki ölüler çoğaldığı zaman mı ?
İnsan döne döne kendinden sıkılıyor, hoş insan zaten hep kendi etrafında dönüyor. 


Kadın, kolyesiyle oynuyor masada. 

Adam, çorbayı içiyor, görseniz nasıl neşeli.
Kadın soğutuyor çorbasını.
Hiç bir şey yakışmıyor masaya; bir akşamüstü güneşinin vuruşu kadar pencereden, 
Kadının ellerinde ışıltılar beliriyor, saçlarına gölgeler birikiyor.
Adam saçlarındaki gölgeleri seviyor.

Gölgeler hep kadınlara yakışıyor.



İnsan içinde en çok "söyleyememeyi" büyütüyor

Zaten şehirler, evler, sokaklar hep gitmek için duruyor.
Sokağın köşesi gitmeler biriktiriyor.
Köşeler hep gitmeye alışıyor.
Alışmak ufalana ufalana avucunda kalıyor kadının.


Kadın da adam da gitmeye duruyor.









Gidememenin rengini adamlar mı kadınlar mı şehirler mi belirliyor?