6 Şubat 2010 Cumartesi

ARAF





Eskişehir’de tren garı
Hava buz
Hava keskin
Hava demirden
Gözler kitli yerdeki taşlara
Geldiler
Yolcular
Yolcular bakan gözleri bakmayanları ne varsa
 Gözlerinde çekip fotoğraflarını
Gittiler
Kalanlar
Kalanlar yaprakları ceplerine doldurup gittiler
Her şey böyle başladı önce
Sonra mı?
Öncesi ve sonrasının sıkışmasındaydı arada kalanlar
Şimdisi olamayanlar
Ne gidip ne de kalanlar
En çok canları yananlar
Tren bir onları almazdı giderken
Gittiler gitmenin büyüsüne kapılıp
Kaldılar kalmaktan medet umarak
Ve
Ağlamak en çok ona yakıştı
Bu şehirde
Kimse bilmedi


4 yorum:

bo☂ dedi ki...

çok beğendim şiirini. :)

mor kedi dedi ki...

teşekküür ederimm:)

beenmaya dedi ki...

uzun zamandır gitmenin ve kal demenin bu kadar güzel resmedildiği satırlar okumamıştım...

yüreğine sağlık...

mor kedi dedi ki...

teşekkür ederim mayam...
içimde olduğum durum bu ara hissettiğim gibi resmedebildiysem ne mutlu bana...